کلاس درس شجاعت صیاد دلها

در سال ۵۸ روزي در يکي از مناطق غرب کشور، هنگام مبارزه با ضد انقلاب، با گروهي همراه بودم به فرماندهي شهيد صياد شيرازي. نزديکي هاي غروب به منطقه اي رسيديم که مي گفتند به خاطر تسلط ضد انقلاب، عبور از آن منطقه خطرناک است و تا هوا کاملا تاريک نشده بايد ازآن جا عبور مي کرديم و از طرفي هم ، نزديک اذان مغرب به پايگاهي رسيديم که تعدادي از رزمنده ها آن جا مستقر بودند. پرسنل آن جا به ما توصيه مي کردند که حتما تا قبل از تاريکي هوا منطقه را ترک کنيم؛ اما شهيد صياد اصرار داشت که وقت نماز شده و ما بعد از نماز بايد حرکت کنيم. علي رغم مخالفت اکثر بچه ها، ايشان دستور داد که بعد از نماز آن جا را ترک مي کنيم و همين طور هم شد. شهيد صياد، در راه برگشت به من گفت: « من ميزان حساسيت کار را کاملا احساس کردم؛ اما اولا بايد نماز را سر وقت مي خوانديم و ثانيا به اين ها درس مي داديم؛ درس شجاعت و شهامت. اگر آن ساعت حرکت مي کرديم ترسي که در وجودشان بود بيشتر مي شد.» برداشتي از کتاب صياد دل ها - صفحه ۵۹ . باشگاه خبرنگاران

مادری که هزار سال عمر کرده بود!

احساس تکلیف‌ دیروزی ها، بوی شهادت می داد… کم حرف می زد... سه تا پسرش شهید شده بودند... ازش پرسیدم «چند سالته ،مادر جان؟» گفت : هزار سال…  خندیدم.
جواب داد : شوخی نمی کنم. اندازه هزار سال بهم سخت گذشته… صداش می لرزید... او هم ' احساس تکلیف '  کرده بود اما به نوعی دیگر…

ماجرای حجره ای که در آن غیبت شدند!

حجة الاسلام سید احمد فاطمی فرمودند:

در اوایل طلبگی ام، روزی مرحوم علامه طباطبایی (ره) به حجره ام تشریف آوردند و فرمودند : " پیداست که در این جا غیبت شده است!

" گفتم: بله پیش از آمدن شما، چند نفر که درسشان از من بالاتر بود، این جا بودند و کسی را غیبت کردند.

علامه فرمود:" باید می گفتی از این جا بروند، این حجره دیگر برای درس خواندن مناسب نیست؛ اتاق خود را عوض کن." (مهر افروخته،ص:95) باشگاه خبرنگاران

اولین سپهبد تاریخ انقلاب به روایت مادرش

وقتي به خانه اش مي رفتم، موقع برگشت مرا تا پله هاي هواپيما همراهي مي کرد و سپس به محل کارش که در ميدان توپخانه بود، مي رفت. وقت اذان، سجاده را پهن مي کرد، کفش هايم را جفت مي کرد، رختخوابم را پهن و جمع مي کرد. يک وقتي در ماه مبارک رمضان زنگ زد که: "مادر! خانم من تنهاست و من براي مأموريت بايد به جبهه بروم. "گفتم: "روزه ام را چه کنم؟ " گفت: "کاري مي کنم جوري راه بيفتيد که باطل نشود. " يا يک موقعي خسته بود و لباس هايش مانده بود و من شستم. وقتي متوجه شد، گفت که ديگر اجازه ندهند من دست به سياه و سفيد بزنم و گرنه ناراحت مي شود. خاطراتي از شهيد علي صياد شيرازي / برگرفته از کتاب صياد به روايت مادرش

شادی روحش صلوات

هدیه کم اما پر منفعت از آیت الله بهجت

فردی تعریف کرده است که: چند سال پیش در پرواز مشهد اتفاقی فهمیدیم که آیت الله بهجت نیز همسفر ماست، خوشبختانه این توفیق حاصل شد که ما در صندلی پشتی ایشان قرار گرفتیم.

من همان جا فرصت را مغتنم شمردم و خصلت اصفهانی ام نیز گل کرد و به مرحوم آیت الله بهجت گفتم شما یک چیزی به ما یاد بدهید که در عین اینکه کم باشد، اما زیاد به درد ما بخورد و منفعت فراوانی داشته باشد و ایشان بر روی تکه کاغذی چیزی نوشته و آن را به آقازاده خویش دادند تا به ما بدهند، من هنوز هم آن کاغذ را با خود دارم.

ایشان نوشته بودند که :«در هر حال زیاد صلوات بفرستید» .

برات آجيل و ميوه آورده بوديم که ببری جبهه!

با کلی دوز و کلک از خانه فرار کردم و رفتم مسجد محل برای اعزام، گفتند اول يک رژه در شهر مي رويم و بعدش اعزام، از ترس پدر و مادرم رژه نرفتم و پشت يک عکس بزرگ پنهان شدم، موقع حرکت هم پرده ماشين را کشيدم تا آن ها متوجه من نشوند، بعدا که از جبهه تماس گرفتم پدرم گفت: خاک بر سرت! برات آجيل و ميوه آورده بوديم که ببری جبهه!

پاسخ جالب فرزند شهید به معلم!

من می خواهم در آینده شهید بشوم، برای این که ... معلم که خنده اش گرفته بود، پرید وسط حرف علی و گفت:

«ببین علی جان! موضوع انشاء این بود که «در آینده می خواهید چه کاره بشین.»

باید در مورد یه شغل یا یه کار توضیح می دادی، مثلاً، پدر خودت چه کاره است؟

آقـا اجــــازه ... شهیــــــــــــــــد...!